mei 2025 - Possible Impact

“Je bent goed bezig hè, met die opleiding.”
“Wat een mooie stap, helemaal in lijn met wie je bent!”
“Wat fijn dat je zoveel over jezelf leert.”

Het klopt allemaal. En toch voelde ik me leeg. Verdrietig zelfs. Alsof ik een stuk van mezelf aan het kwijtraken was. En dat klopte óók.

Persoonlijke groei is niet altijd feestje met ballonnen.

Het is eerder een reis door onbekend terrein, waarbij je onderweg stukken van jezelf moet achterlaten. Niet omdat ze fout waren. Maar omdat ze niet meer passen.
Je oude tempo. De rol die je altijd speelde. De energie waarmee je het vroeger “gewoon volhield.”
Het zijn kostbare dingen. En je neemt er afscheid van zoals je ook een goede collega of een vertrouwd huis loslaat: met weemoed, soms zelfs met rouw.

Tijdens mijn opleiding in systemisch werk kwamen er veel lagen omhoog.

Lagen van overtuigingen, beschermingsmechanismen, oude familiedynamieken.
Laag voor laag ontdekte ik: dit ben ik wel, en dit niet meer.
Dat bracht helderheid – maar ook verlies.
Want wie ben je zonder die lagen?
Wat hou je over als je jezelf niet meer aanstuurt op wilskracht, maar op waarheid?

Het is een rouw die weinig woorden kent.

Want hoe leg je uit dat je rouwt, terwijl je zogenaamd vooruitgaat?
Dat je moe bent, niet van drukte, maar van binnenwerk?
Dat je de wereld ineens anders ziet – en dat dat best eenzaam kan voelen?

Dit is de rouw van innerlijke verandering.

En net als bij zichtbare rouw, hebben we ook hier aandacht nodig. Tijd. Mildheid.
Als werkgevers. Als collega’s. Maar vooral: als mensen.
Want ook binnen organisaties gebeurt dit.
Mensen die zich openstellen voor coaching of leiderschap.
Die aan de slag gaan met patronen.
Die hun masker afzetten.
Dat is geen lineair leerproces.
Het is een transformatie. En bij elke transformatie hoort iets dat sterft.

Praktisch beginpunt voor ontwikkelingstrajecten

Sluit een traject of opleiding niet alleen af met “wat heb je geleerd?”, maar ook met: “Wat heb je moeten loslaten?”
Laat ruimte voor integratie. Soms komt het inzicht pas ná het traject, in de stilte.
Bespreek vooraf met deelnemers dat groei ook andere gevoelens kan oproepen. Dat normaliseren is een vorm van zorg.
Houd contact met elkaar over wat de persoon nodig heeft om deze verandering door te kunnen gaan.

Ik werk met spekkoek en noaberschap, en dat is geen gimmick.

Want het zijn juist die diepe, soms bitterzoete lagen die maken dat we onszelf echt leren kennen. Ontwikkeling is niet alleen een sprong vooruit. Het is ook durven stilstaan bij wat je onderweg verliest.

Wil je ruimte maken voor dit soort processen binnen jouw team of organisatie?

Ik begeleid mensen en organisaties die niet bang zijn voor de gelaagdheid van verandering. Die juist durven zakken voordat ze weer vol energie verder kunnen gaan. Dat kan gaan om het sparren met directie of HR, het begeleiden van processen als ook coachen van een individu.

Neem contact op met me via deze pagina.

Je kent ze vast wel. De eerste dagen na een verlies: bloemen op het bureau, een kaart van het team, misschien een week vrij. Oprechte gebaren.

Maar dan? Dan wordt het stil.
De rest gaat door. Met vergaderingen, deadlines, kwartaalcijfers. En daar zit je dan, met je verdriet op een bureaustoel die ineens veel te hard aanvoelt. Rouw past niet in Outlook. Niet in de werkbespreking van maandagochtend. En toch zit het daar. Onder de oppervlakte. In je lijf, in je blik, in de manier waarop je ademhaalt.

Ik dacht dat ik er aandacht voor had.

Als begeleider van teams en organisaties spreek ik vaak over rouw in werkcontext. Over het belang van vertragen, van erkennen, van mens-zijn naast de rol. Maar toen ik zelf afscheid moest nemen van een opdracht – en vooral van de mensen die daaraan verbonden waren – merkte ik opnieuw hoe rouw zich vermomt. Hoe het stilletjes mee fietst in je rugzak.

Het ging niet om overlijden. En toch voelde het als verlies.

Rouw is niet alleen iets voor na het sterfbed.

Het zit ook in het moeten loslaten van een collega. In een fusie die vertrouwde structuren omgooit. In het kwijtraken van energie, zingeving, of simpelweg je dagelijkse ritme. En ja, ook in persoonlijke situaties die je meeneemt naar je werk: een verlies thuis, een scheiding, ziekte, zorgen.

Maar wat doen we op werk met rouw?

Vaak onbedoeld… niet zoveel. We vinden het spannend. Bang om iets verkeerds te zeggen. Of denken: “Daar is de rouwverwerking voor.” We plakken er tijd op (“neem even een weekje vrij”) en daarna verwachten we dat iemand weer “gewoon meedraait.”

Maar rouw werkt niet lineair. Het komt in golven. Soms onverwacht, bij een geur, een liedje, een opmerking. En dan is het helpend als er op werk ruimte is om het niet te hoeven verstoppen.

In mijn geval kon ik zelf bepalen hoe ik hiermee omging.

Maar ik besef: dat is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Niet iedereen heeft de vrijheid om zijn eigen tempo te volgen.

Wat als je in loondienst bent, en je rouw schuurt met je werkritme?
Wat als je collega iets meedraagt wat je niet kunt zien – maar wel voelt?
Wat kun je als werkgever betekenen, voorbij het standaard rouwverlof?

Misschien is het tijd voor een modern noaberschap op de werkvloer.

Geen grote gebaren, geen ingewikkelde protocollen. Maar het eenvoudige, menselijke gebaar van omzien naar elkaar.
Ruimte voor de stilte. Voor het even niet weten. Voor de collega die er fysiek is, maar emotioneel nog onderweg.
Net als vroeger bij de buren: je hoeft het niet op te lossen, je hoeft er alleen maar te zijn.

Een check-in: “Hoe is het vandaag echt?”
Een lege stoel bij het teamoverleg, als iemand er even niet kan zijn.
Een moment van herdenking, als een collega overlijdt. Ook maanden later.
En misschien wel: begeleiding, als iemand merkt dat rouw ook zijn of haar werk raakt.

Rouw vraagt niet om oplossingen, maar om erkenning.

Als je iemand in je team hebt die in de rouw zit – om welk verlies dan ook – dan is de belangrijkste vraag niet:
hoe fixen we dit?
Maar: hoe kunnen we er gewoon zijn? Met aandacht, mildheid, en de bereidheid om even stil te staan.

Praktisch beginpunt voor organisaties

Maak in je team ruimte voor een maandelijkse check-in waarin ook ruimte is voor persoonlijke thema’s – zonder oordeel, zonder oplossingen.
Plan een herinnermoment in, bijvoorbeeld drie maanden en een jaar na een verlies. De eerste weken zijn zichtbaar, maar rouw leeft vaak langer onder de oppervlakte.
Heb je een collega die worstelt met verlies, maar niet goed praat? Overweeg een (externe) begeleider die kan helpen bij wat niet gezegd wordt.

Een betekenisvol voorbeeld vanuit de praktijk

Dit voorbeeld werd mij verteld en daar ging met hart meteen van kloppen. Een moeder die haar zoon heeft verloren. We kunnen ons niet voorstellen, maar beseffen ons wel dat je dit je hele leven meedraagt. En nu 16 jaar later is het gewoon een vast gegeven dat zij op de geboortedag en sterfdag niet werkt. Geen jaarlijks overleg, geen verlofuren, het is zo.

Ik besef mij dat dit voor de een heel vanzelfsprekend is. Ik kan ook zo van oud-collega’s de verjaardagen en ook data van overlijden. Dat maakt dat ik hun partner dan ook nog een berichtje stuur op de dag zelf. En voor sommigen is dat niet vanzelfsprekend. Het begint vooral bij welke intenties je hebt. Wie willen we zijn, hoe kunnen we aandacht hebben voor elkaar? En hoe kan je dat met elkaar organiseren dat het ‘gewoon’ mag worden? Dat kan beginnen met de aandacht wel in Outlook te plannen.

Dit is waarom ik doe wat ik doe.

Dit werk doe ik omdat ik geloof dat menselijkheid op de werkvloer geen extraatje is, maar de basis voor gezonde, verbonden organisaties. En rouw – in al zijn vormen – verdient daar een plek in. We zijn allemaal iemands noaber. Ook op werk.

Wil je dit gesprek voeren binnen jouw organisatie?

Ik help teams en leiders om ruimte te maken voor het onzichtbare – van rouw tot groei. Neem gerust contact op voor een vrijblijvende kennismaking.

De rouw van groei: wat je achterlaat als je dichter bij jezelf komt